Ik ren ondertussen met hoge spoed richting de bedrijfsarts. Ik mag niet te laat komen, zoveel ruimte heeft hij tenslotte niet meer over in zijn overvolle agenda. Als ik hijgend de kantine binnenloop zie ik ze zitten. Drie mensen, met elkaar in gesprek. Ik ken er twee en aangezien ik nog niet aan de beurt ben, sluit ik mij aan. Het gesprek ontwikkelt zich in rap tempo naar een interessante kijk op muziek en wat dat kan inhouden voor de mensen binnen onze doelgroep. Ik luister naar het verhaal en vraag mij af wie eigenlijk de laatste persoon in de rij is. Deze persoon lijkt zich volkomen op z’n gemak te voelen en mengt zich af en toe enthousiast in het gesprek.

Ik kom er maar niet achter in welke context ik hem moet plaatsen. Ik voel totaal geen betutteling of enige belerende benadering. Gelijkwaardigheid is wat ik opmerk, en mijn brein maakt maar geen kentering richting cliënt. Ik ben te nieuwsgierig en als ik thuis ben doe ik navraag. Met verbazing hoor ik aan dat het wel een cliënt betreft en ik vraag nieuwsgierig verder. De begeleidingsstijl wordt mij zonder verdere details uitgelegd: begeleiding vanuit zijn eigen behoeftes, doelen die door hemzelf zijn opgesteld en worden begeleid door mensen die hijzelf heeft uitgezocht. Centraal staat zijn eigen regie met links en rechts een beetje sturing daar waar nodig is, en wat heel belangrijk is: het werpt vruchten af! Ik luister en word spontaan blij; het kwartje is gevallen en gelijkwaardigheid wordt nagestreefd.

Wij volgen eindelijk met al onze beperkingen hen, die niet beperkt worden door opgelegde toestanden maar vanuit hun eigen puurheid zichzelf mogen en kunnen zijn. De balans moet wederkeren, ik wil erkenning en waardering ervaren, evenwichtige verdeling op de werkvloer nastreven.

Ik wil graag Podia zien en weer Passie voelen.
TERUG OVER JANNEKE