Lees verder

Een groot hart: dat hebben alle vrijwilligers. Dat geldt ook voor Kinie uit Enschede: al veertig jaar is ze vrijwilliger bij ’t Bouwhuis. Omdat dit een erg lange tijd is, willen we natuurlijk graag weten hoe ze hier veertig jaar geleden mee begon en hoelang ze nog vrijwilligerswerk wil blijven doen.

Het begon allemaal begin jaren ’80. Kinie was midden twintig en had een gezin met vier jonge kinderen. Ze was niet op zoek naar vrijwilligerswerk, maar het werd haar zowat in de schoot geworpen. “Via de kerk waar mijn man en ik naartoe gingen, hoorden we dat er een jongetje uit Hardenberg op ’t Bouwhuis kwam wonen. Herman, heette hij”, vertelt Kinie. Ze vervolgt: “Zijn ouders konden niet ieder weekend naar Herman toe en daarom zocht de kerk een gastgezin voor hem.”

Klein jongetje

Kinie, haar inmiddels overleden man en hun kinderen vormden dit gastgezin waar Herman ieder weekend heel erg welkom was. Er klinkt een glimlach door in haar stem als Kinie terugdenkt aan die eerste jaren. “Herman was toen een jochie van een jaar of vijf. We haalden hem elke zaterdagmiddag op en dan ging hij eerst naar een bijbelclubje van de kerk. ’s Avonds brachten we hem naar ’t Bouwhuis. Zondags haalden we hem weer op en ging hij mee naar de kerk. Na de kerkdienst dronken we thuis koffie of gingen we ergens op visite. Herman ging altijd gewoon mee. We behandelden hem als ons eigen kind.”

Dagje uit

Herman werd onderdeel van het gezin. “Hij heeft alles meegemaakt”, lacht Kinie. “De bruiloften van onze kinderen, de komst van onze kleinkinderen en ons vijftigjarig huwelijk. Hij staat op veel foto’s.”

En dat was precies wat Herman nodig had: even weg uit de woongroep en leven in een gezin. Soms was de zaterdag extra speciaal: dan ging hij met Kinie een dagje uit, georganiseerd door de organisatie Dit Koningskind. “We zijn eens naar de dierentuin in Münster geweest en met de paardentram. Dat waren heerlijke uitjes voor Herman.”

Nog steeds naar Kinie

Met het ouder worden, kreeg Herman steeds meer een eigen leven. Hij ging aan het werk, kreeg hobby’s en vrienden. Maar toch bleef hij bij Kinie komen. En dat doet hij nog steeds: inmiddels dus al veertig jaar. “Maar alleen op zondag, en eens in de twee weken”, legt Kinie uit. “Doordeweeks en op zaterdag is Herman druk. Hij zit op koor, hij wandelt en zwemt. Hij is trouwens erg goed in zwemmen.”

Herman één

Kinie is nu 76 jaar. Ze is na het overlijden van haar eerste man opnieuw getrouwd. Haar huidige echtgenoot heet …. Herman. Ze grinnikt als ze terugdenkt aan het moment toen ze ‘pleegzoon’ Herman vertelde over haar nieuwe partner. Kinie: “Herman zei: ‘Maar ík ben Herman één, en hij is Herman twee!’.”

Kinie vindt het vrijwilligerswerk fijn om te doen, omdat Herman een prettig persoon is. “Het is een positieve man, makkelijk in de omgang. Hoewel hij ook erg koppig kan zijn, hoor”, glimlacht ze. “Zolang ik dit kan doen, ga ik ermee door. Het is echt een kleine moeite.”

Like dit artikel | 12

Gerelateerde artikelen

Magazine Dichtbij 25

Peter en Funda ontdekken ABCDate

Magazine Dichtbij 22

Wij samen: Meindert en zijn microfoon

Magazine Dichtbij 20

Wij samen: Annie bij DAC Tubbergen

Magazine Dichtbij 19

Wij samen: naar de wedstrijden van FC Twente

Magazine Dichtbij 18

Wij samen: passie voor paarden

Magazine Dichtbij 17

Wij samen: Koken met Zwaantje

Magazine Dichtbij 16

Wij samen: muziek maken met Wim en Ineke

Magazine Dichtbij 15

Wij samen: handwerkclub Losser

Magazine Dichtbij 14

Wij samen: Irma en Jiaru

Magazine Dichtbij 13

Wij samen: Theo en Dennis

Magazine Dichtbij 12

Wij samen: Wilma en Els

Magazine Dichtbij 11

Wij samen: Esther en Maurice

Magazine Dichtbij 10

Wij samen: Amina

Magazine Dichtbij 09

Wij samen: Kirsten

Video
Delen

Uw naam

E-mail

Naam ontvanger

E-mail adres ontvanger

Uw bericht

Verstuur

Share

E-mail

Facebook

Twitter

LinkedIn

Contact

Verstuur

Aanmelden