Wat kun je als behandelaar doen bij een lockdown?

‘Het was fijn om na al die weken de deur weer uit te kunnen’

Lees verder

Behandelaar zijn tijdens een lockdown is niet eenvoudig, want hoe kun je cliënten helpen zonder ze te zien? Ergotherapeut Rick en fysiotherapeut Tom vertellen hoe zij dit hebben ervaren.

Rick, ergotherapeut regio Enschede

Hoe veranderde jouw werk als ergotherapeut door de coronacrisis?

Rick: “Door de coronamaatregelen moest ik mijn werk ineens vanuit huis doen. Dat was best vreemd. Ik probeerde thuis een goede plek te vinden waar ik kon zitten met mijn laptop en telefoon. Ik wilde zoveel mogelijk mijn normale werktijden aanhouden, zodat ik makkelijker contact kon houden met collega’s. Omdat ik niet meer langs de groepen kon om cliënten te helpen en begeleiders te adviseren, gaf ik tips en advies via mail en telefoon. Na een paar weken hoorde ik in de wandelgangen dat de behandelaars misschien ingezet zouden worden als begeleider op de woongroepen. Dat vond ik spannend; ik ben niet opgeleid tot begeleider.”

En ben je ook echt aan het werk gegaan op een woongroep?

“Ja, na een paar weken werd ik gebeld; ik kon per direct beginnen bij een woongroep op ’t Bouwhuis. Toen sloeg de paniek wel een beetje toe. Niet alleen omdat ik mij oncomfortabel voelde bij de functie van begeleider, maar ook omdat er dan te weinig ergotherapeuten op de locatie waren. Daarom gaf ik aan dat ik een dag in de week mijn werk als ergotherapeut moest blijven doen.”

Hoe vond je het om op de woongroep te werken?

“Het was fijn om na al die weken de deur weer uit te kunnen; om niet alleen achter mijn laptop te zitten, maar weer praktisch bezig te zijn en met mensen te werken. Dat voelde nuttig. De overgang was om diezelfde reden best pittig: wekenlang werkte ik thuis en zag ik zo min mogelijk mensen, en ineens was ik uit dat isolement. Ik werkte op een groep waar tien, soms vijftien mensen dicht op elkaar zitten. Afstand houden is voor cliënten lastig, net als hoesten in de elleboog. Dat had veel impact op mij. Het werk zelf heb ik zo goed als ik kon gedaan. In juli draaide ik mijn laatste dienst.”

Was het mogelijk om je werk als ergotherapeut nog goed te doen?

“In acht uurtjes is dat best lastig. Ik heb gedaan wat ik kon en gaf adviezen op afstand, maar veel vragen zijn blijven liggen. Op de groep stapte ik soms in mijn rol als ergotherapeut. Ik zag bijvoorbeeld hoe twee begeleiders worstelden om een bewoner uit bed te halen. Ik legde dan uit dat er een manier is die fysieke klachten voorkomt en waarvoor er maar één begeleider nodig is.”

Wat heb je geleerd van het werken op de groep?

“Ik heb enorm veel inzicht gekregen. Ik weet nu hoe het er écht aan toegaat op een groep en hoe de dagen verlopen. Ik heb gemerkt hoeveel informatie de begeleiders krijgen en hoe ingewikkeld een overdracht kan zijn. Doordat ik verschillende diensten werkte, zag ik dat de late dienst rustig is. Voor de toekomst is het misschien een goed idee om vaker af te stappen van normale kantoortijden en ’s avonds langs te gaan op een groep om als ergotherapeut te helpen en te adviseren.


Ook zag ik hoe waardevol dagbesteding is. De eerste tijd was dit er niet, maar na een paar weken mochten de bewoners als groep naar dagbesteding op een andere plek. Ze gedroegen zich die ochtend anders, ze pakten hun rugtas en broodtrommel: ze waren zinvol bezig en herkenden het ritme weer. Het was duidelijk dat het voor hen goed is om op een andere plek bezig te zijn, en dan weer terug te komen en vrije tijd te hebben op de groep.”

Tom, fysiotherapeut regio Enschede

Hoe was het voor jou als fysiotherapeut, toen er coronamaatregelen werden getroffen?

Tom: “Er gebeurde ineens heel veel: alle afspraken en behandelingen waren afgezegd en collega’s dachten direct na over creatieve alternatieven. Zo ben ik niet; ik ben niet creatief en muzikaal. Ik ga eerst achterover zitten en kijk wat er gebeurt. Vanuit huis heb ik geprobeerd om mijn werkzaamheden zo goed mogelijk uit te voeren. Ik gaf adviezen en oefeningen voor cliënten en vroeg aan begeleiders om deze oefeningen met de cliënt te doen. Na een tijdje konden we digitaal overleggen via Teams; dat was een uitkomst.”

Heb je tijdens de lockdown geen cliënten mogen behandelen?

“Ik heb één cliënt gezien in al die weken. De cliënt had noodzakelijke zorg nodig en die mocht ik verlenen. Maar het voelde niet prettig: ik had geen handschoenen, schort of mondkapje.


Andere cliënten heb ik niet kunnen behandelen en ook dat heeft nadelen. Want door de lockdown hebben veel cliënten niet de beweging gekregen die ze nodig hebben, met lichamelijk klachten als gevolg.”

Ben jij net als Rick gevraagd om als begeleider op een woongroep te werken?

“Ja, ik werd op diezelfde vrijdag gebeld en zou op dezelfde woongroep als Rick komen te werken. Het eerste wat ik mij afvroeg was: is dit wel handig, twee therapeuten op één groep? We zijn allebei niet opgeleid voor dit werk. Daarnaast zijn we als therapeuten gewend om heel kritisch naar de situatie van een cliënt te kijken. Maar omdat de nood op de groep hoog was, heb ik toch ingestemd. Ik heb twee diensten gedraaid en toen werd ik van de groep gehaald. Zo kon ik beschikbaar zijn voor andere taken.”

Hoe was het voor jou om als begeleider te werken?

“Wat Rick zegt, herken ik. Ik werkte thuis, hield anderhalve meter afstand en zag nauwelijks vrienden of familie. Op de groep is dit compleet anders. Bewoners snappen het niet als je twee stappen achteruit doet om afstand te bewaren; zij zetten dan twee stappen in jouw richting. Het werken op de groep was een eyeopener. Ik dacht altijd dat ik als fysiotherapeut van grote invloed ben op het leven van de cliënt, maar ik besefte me dat ik maar een klein onderdeel van zijn of haar leven ben.


Ik ben geen begeleider en ben niet gewend om mensen te verzorgen. Maar ik heb er het beste van proberen te maken door grappen te maken en te donderjagen. Dat zijn de cliënten niet gewend en ze vonden het leuk.”

Heb je na die twee diensten op de woongroep je werkzaamheden als fysiotherapeut weer opgepakt?

“Ja, ik heb op afstand veel kunnen doen en ik had tijd om bepaalde werkzaamheden te finetunen. Toch was het jammer dat ik niet kon behandelen: fysiotherapie is een ambacht en het is raar als dat niet meer kan. Ik heb geprobeerd om cliënten zo goed mogelijk te helpen, ook door bijvoorbeeld door het raam een cliënt te observeren. Het was mooi om te zien hoe creatief anderen van de organisatie tijdens de coronacrisis werden. Ze gaven raam- en tuinconcerten, of bakten al zingend pannenkoeken. Inmiddels mogen we onze cliënten weer zien. Dat is wel anders dan normaal. Cliënten mogen elkaar niet treffen, de ruimte moet schoongemaakt worden na elke afspraak: ik kan dus minder cliënten behandelen dan ik zou willen. De administratieve taken doe ik nog steeds vanuit huis, maar soms ben ik dus op locatie. De eerste keer dat ik er weer rondliep, voelde erg vertrouwd. Ik had het gemist.”

Like dit artikel | 151

Video
Delen

Uw naam

E-mail

Naam ontvanger

E-mail adres ontvanger

Uw bericht

Verstuur

Share

E-mail

Facebook

Twitter

LinkedIn

Contact

Verstuur

Aanmelden