Ingezonden verhalen: 'Hou me vast, deze dag'

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Donderdag 07.00 uur. Uit de kamer naast mij, hoor ik zijn stem. Baard in de keel, klinkt het: “tsja doen?” De dag begint. De vierde dag in deze bizarre tijd. Waarin de wereld stilstaat, maar zijn wereld door moet gaan… Hij is 16 jaar, een peuter in een puberlijf. Niet gezond geboren, kind gebleven. Al 16 jaar leeft hij in zijn eigen wereld, wij met hem. Social distancing, voor ons al jaren een feit… want verstandelijk beperkt en autistisch, daarvoor gaat deze maatschappij net iets te snel. Al 16 jaar in zijn eigen vertrouwde wereldje, daarin blijft hij staande. Daarin is hij blij.

Maar nu gooit meneertje corona-griep roet in het eten. Als in een kinderverhaal aan hem verteld, zodat hij het begrijpt. Zijn ogen zoekend naar houvast in de mijne, zijn zware stem die vraagt “tsja doen?” Wat moeten we nu doen? Want zijn veilige wereldje, zijn houvast, bestaat ineens niet meer. Onder zijn voeten weggeslagen. Zoals dat voor velen van ons nu geldt… Overgenomen door meneertje corona-griep. Zoekend naar houvast, hou me vast, deze dag.

Terug

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Dit verhaaltje gaat niet over hem. Maar over zijn moeder. Indirect, nee, heel direct toch over hem. En haar gevoel over zijn kwetsbaarheid in deze samenleving. Niet alleen nu, in coronatijd, altijd al. Want zoals eerder gezegd; verstandelijk beperkt, autistisch, niet gezond geboren, kind gebleven; daarvoor gaat deze maatschappij net iets te snel. Net als voor veel andere kwetsbare mensen. Beperking, gebrek, anders-zijn, of geen middelen beschikbaar? Dan sta je al snel aan de zijlijn. Participatie, aansluiting, meedoen… hoe en waar dan? Social distance, eenzaamheid op de loer. Niks nieuws.

Maar nu… Ineens volop aandacht voor kwetsbare groepen… Voor eenzaamheid. Wordt er gezwaaid, getekend, gezongen, zijn er berenjachten, krijttekeningen en kaartenacties. Want niemand mag toch eenzaam zijn, niet in coronatijd. Straten worden versierd met vlaggetjes, er wordt geklapt en sirenes klinken als serenades. Ondanks het gevaar dat dreigt, lijkt het wel Koningsdag. Met een lintjesregen voor zorg en onderwijs, voor schoonmakers, vakkenvullers en vuilnismannen. Ineens gezien en gewaardeerd.

Samen met de kwetsbare groepen, zijn zij nu verworden tot een bron van nationaal “vermaak”. Koningsdag zonder rommelmarkt. Voor hen die even niets beters te doen hebben nu. Begrijp me niet verkeerd; “vermaak” in de goede zin van het woord. Maar toch… ergens voelt het hypocriet; dat zwaaien en paaien. Want die zijlijn, daar staan al jaren kwetsbare mensen, en daar wordt al jaren gezorgd en verzorgd, met hart en ziel, uit het zicht van een jachtige maatschappij. Wat niet weet, wat niet deert.

Corona deert iedereen. Brengt verbondenheid? Echt? En voor altijd? Of is het schone schijn? Schone schijn, die het werkelijke leed verbergt, kijk mij eens goed zijn! Maar straks lonken weer vrijheid, feest en festival, daar waar onze kleine land groot in is, en mens en maatschappij al decennia op teren.

De zijlijn weer beschikbaar voor hen die daar al stonden. Wordt er naar ze gezwaaid en dag gezegd. Net als nu, maar dan anders. Net als toen… ze daar al stonden? Lieve jongen, ik zie je staan, ik blijf naast je staan. Als anderen weer gaan.

Terug

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Een lied van juf. Voor hem. Want het is een lukt-niet-dag. Juf brengt met haar gitaar een geïmproviseerd lied, toch een lach.

Een filmpje van Joost, Popschool Twenterand. Voor hem. Geregeld door een lieve vriendin, want naar drumles kan nu niet, Joost improviseert met potten en pannen, hij doet thuis mee, tromgeroffel… en deze dag een schaterlach.

Koningsdag, de lieve vriendin zingt deze dag, het Wilhelmus met een zieke, die geen bezoek ontvangen mag. Geen adem om zelf te zingen, corona haar de baas, zij zingt voor haar, ziet in haar ogen een lach.

Een lied van juf, tromgeroffel van Joost, een lach van een zieke, allen omgeven door oprechte aandacht en… liefde!

Terug

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Zijn verjaardag nadert. Langzaam, maar toch: na mei komt juni en dan nog 17 nachtjes slapen. Dat is te overzien. Al weken houdt zijn verjaardag hem bezig. Misschien dit jaar wel meer dan ooit. Want alle dagen lijken nu op elkaar, en geven geen houvast meer in de tijd. Maar die datum in juni, die biedt perspectief! Taart, vlaggetjes en kadootjes. Dat is wat hij wil. Kadootjes met auto’s en bussen.

Gezien zijn leeftijd (17) zou je denken, rijbewijs bijna op zak, ja, dan is een auto heel gewenst. Maar nee, verstandelijk beperkt, kind gebleven, houdt hij het klein. Miniatuur auto’s en bussen, schaal 1:43, dat is wat hij wil. Elk jaar weer. Voor zijn verzameling, die keurig netjes, volgens zijn logica, gesorteerd staat, op merk, kleur of nummerbord.

Ik hoop dat het lukt, zijn verjaardag “groots” te vieren. Met taart, vlaggetjes en kadootjes. Misschien visite? Oma?! Zelf ook op zoek naar een beetje perspectief. Hij ligt in bed. Wij kijken naar het journaal. Veel malaise deze dagen, maar ook goed nieuws: de boten-branche lijkt wel te varen, bij deze crisistijd. Een welgesteld echtpaar is in beeld. Nee, beamen zij, een vliegvakantie, dat kan nu niet. Maar het water op, dat is niet verboden. Ook zij zoeken perspectief.

In mijn hoofd moet ik denken, corona; houd gepaste afstand… ook bij het zoeken naar perspectief.

Terug

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Misschien is het wel ons 100^e wandelrondje, in deze maanden… Een rondje door ons dorp, over het pleintje, langs café, school en kerk. Ons vaste rondje, want dat vindt hij fijn. Het pleintje is inmiddels weer “gezellig” druk, met fietsers die komen en gaan, even rusten op het bankje, een appel eten.

Café, school en kerk, kijken nog de kat uit de boom, maar de deuren staan weer op een kier, ruimte voor een beetje vertier. Ons rondje leefde met ons mee, al deze bijzondere maanden. Koud, kil en grijs in maart. Snel weer binnen! Ontluikende bloesems en eerste blaadjes in april, nog erg teer en kwetsbaar, behoedzaam. Zonovergoten in mei. Nee wacht… toch nog een kille nacht! En nu, uitbundige groei en bloei, in juni zomermaand, de zon verwarmt ons, de vogels zingen ons toe, de donkere nacht, verliest terrein van de lichte dag. Ons rondje leefde met ons mee, al die maanden. Ons rondje was nog nooit zo bijzonder, als in deze maanden. Ons rondje, wat brengt het straks? Een kleurrijke herfstpracht, of… door vallend blad?

Terug

Geschreven door ‘moeder van hem’; die lieve 16 jarige jongen met de mooiste bruine ogen die bestaan. Die lieve jongen, niet gezond geboren, kind gebleven. Spil in haar bestaan.

Na al die maanden, kijken we reikhalzend uit, naar het einde van de zomervakantie. Omdat hij dan weer naar school mag. Zijn wereldje. Zijn bestaan. Na al die maanden, waarin zijn ogen en zware stem, ons dagelijks zoeken en vinden met de vraag “tsja doen?” Verwachtingsvol. Maar nog steeds, blijft het een lastige vraag. Althans, is het antwoord erop, lastig. Want ja, wat kunnen we doen? Waar anderen weer hollen, rennen, vliegen, doorgaan, gaat het hier met vallen en opstaan, vallen… en wéér opstaan. Beperkt in vrijheid en meedoen, rijgen de dagen zich aanéén, tot weken, maanden, van thuis de dag doorkomen. Menig cake gebakken, maar de koek raakt nu op. Bij hem en bij ons.

En daarom snakken we onderhand naar school en schoolvrienden, de enige vrienden die hij heeft. En die hij mist in zijn wereld nu. En is daar meteen ook de angst. Voor contacten op school, met schoolvrienden. Met juffen, meesters, in de taxi. Is het veilig? En voor hoe lang? Met heel ons hart hopen we dat het goed gaat, dat het kan… Want zijn eenzaamheid thuis doet ons pijn, onze eigen eenzaamheid terzijde. En onze kracht om er elke dag iets van te maken, neemt af. We zijn moe, op… Een schril contrast met de tomeloze energie van hen die weer rennen, hollen, doorgaan. Of op de dam staan, voor meer vrijheid in hún bestaan. Reikhalzend kijken we uit naar het eind van de zomervakantie, Laatste loodjes in zicht. Eindelijk. Nog even doorgaan… Een hittegolf trotseren. En dan… Tsja, en dan… ? Hij naar school, zijn wereldje, zijn bestaan! En voor ons… dan misschien een beetje ruimte voor omvallen en even niet opstaan? Op hoop van zegen. Door blijven gaan.

Terug

De zijlijn weer beschikbaar voor hen die daar al stonden. Wordt er naar ze gezwaaid en dag gezegd. Net als nu, maar dan anders. Net als toen… ze daar al stonden? Lieve jongen, ik zie je staan, ik blijf naast je staan. Als anderen weer gaan.

Een lied van juf. Voor hem. Want het is een lukt-niet-dag. Juf brengt met haar gitaar een geïmproviseerd lied, toch een lach.

Een filmpje van Joost, Popschool Twenterand. Voor hem. Geregeld door een lieve vriendin, want naar drumles kan nu niet, Joost improviseert met potten en pannen, hij doet thuis mee, tromgeroffel… en deze dag een schaterlach.

Koningsdag, de lieve vriendin zingt deze dag, het Wilhelmus met een zieke, die geen bezoek ontvangen mag. Geen adem om zelf te zingen, corona haar de baas, zij zingt voor haar, ziet in haar ogen een lach.

Een lied van juf, tromgeroffel van Joost, een lach van een zieke, allen omgeven door oprechte aandacht en… liefde!

In mijn hoofd moet ik denken, corona; houd gepaste afstand… ook bij het zoeken naar perspectief.

Like dit artikel | 16