Noodzakelijke zorg

Lionne ging aan de slag als begeleider op een woongroep. Ze merkte dat ze weinig van haar gebruikelijke werkzaamheden kon doen en bij de woongroep hadden ze haar hard nodig. Daar waren begeleiders die vanwege gezondheidsrisico’s niet konden werken.

Na een paar weken mocht het team van Ondersteuning aan Huis noodzakelijke zorg inzetten voor cliënten waarbij de situatie uit de hand dreigde te lopen. Want niet altijd was beeldbellen goed genoeg. Claudia: “Je mist met beeldbellen bepaalde signalen die je tijdens een fysiek gesprek wel opvangt.”

Lionne stopte daarop met het werk op de groep. “Die noodzakelijke zorg was voor een paar van mijn cliënten hard nodig. Ik ging twee weken in quarantaine zodat ik zeker wist dat ik niet ziek was”, zegt ze. Daarna ging ze naar een gezin dat door corona ineens alle zorg had voor hun dochter die een ernstige meervoudige beperking heeft. “De ouders waren overbelast. Daar kwam bij dat moeder een vitaal beroep heeft en vader in de bouw werkt; hij raakte door zijn vakantiedagen heen”, legt Lionne uit. “Ik nam de rol van verzorger op me. Ik zorgde halve dagen voor het meisje, zodat de ouders konden werken.”