Het is elke maand vaste prik. Dan stappen Dennis Sidhoe, bewoner van ’t Bouwhuis, en Theo Overmeer in Enschede op de trein. In een willekeurige trein, op weg naar een willekeurig station.

Tijdens de rit besluiten ze waar ze zullen over- of uitstappen. Soms is dat Utrecht, soms Arnhem, soms Den Haag. “Waarheen Dennis maar wil”, vertelt Theo (75). “Ik laat hem kiezen. Het is zijn feestje.” Dennis is gek op treinen.

Al negen jaar gaat Theo op stap met Dennis. “Hartstikke leuk om te doen” zegt hij. “Het is elke keer weer een belevenis, een avontuur. Waar gaan we heen? Hoe reageren de mensen?”

Onderweg gaat Dennis steevast in gesprek met conducteurs of andere reizigers. Hij wil weten waar ze vandaan komen, waar ze naartoe gaan, wat ze lezen of waar ze naar luisteren. Theo: “Het is altijd weer spannend hoe mensen zullen reageren. De een vindt het leuk, de ander niet.”

Op de bok

Een keer leidde zo’n gesprekje, toevallig met de machinist van de trein, ertoe dat ze ‘op de bok’ mochten meerijden. Voorin de trein, met zicht op de rails. Het was een onvergetelijke tocht. Zoiets is niet toegestaan, maar de machinist zat vlak voor zijn pensioen. Dus wie kon hem nog iets maken, vertelt Theo.

Dubbeldekkers zijn favoriet bij Dennis. “Dan ga ik bovenin zitten, naar mooie meisjes kijken op het station”, zegt hij. Hij wil graag per reis in zo veel mogelijk verschillende treinen zitten. Dennis kent alle types, herkent zelfs de coupés waar ze eerder in hebben gezeten. Dennis, gek op getallen, onthoudt alle nummers. Alle belangrijke data in zijn leven kan hij moeiteloos opsommen, net als de verjaardagen van bekenden.

Theo was muziektherapeut

Geestelijk verzorger Herre Roorda van De Twentse Zorgcentra, inmiddels gepensioneerd, vroeg Theo negen jaar geleden of hij een keer met Dennis een treinreis wilde maken. Herre en Theo waren jarenlang collega’s. Theo was 30 jaar muziektherapeut bij De Twentse Zorgcentra. Hij bespeelde ook het orgel tijdens de kerkdiensten van Herre.

Theo waardeert Dennis om wie hij is en hoe hij reageert. “Hij zegt wat anderen misschien wel eens denken, maar niet kunnen of durven zeggen. Van hem wordt dat geaccepteerd, vanwege zijn verstandelijke beperking. Ik vind dat mooi, die eerlijkheid, die spontaniteit.”