Elkaar helpen

Elkaar een handje helpen. Dat was de bedoeling van de zomeractie ‘Waarom moeilijk doen als het samen kan’. Initiatiefnemers Marina en Marian leggen uit dat veel woon- en dagbestedingsgroepen in de zomermaanden wel wat extra handen kunnen gebruiken. “Tegelijkertijd hoorden we ook signalen dat mensen uit de indirecte zorg in de vakantieperiode een wat minder volle agenda hadden en wel wat tijd over hadden. Daarom vroegen we ons af of collega’s uit de indirecte zorg de groepen  niet een handje konden helpen.” Zo gezegd, zo gedaan. Al snel kregen de dames versterking van Els, Hilde en Karin. “Samen waren we in staat om goede matches te maken tussen vragers van ondersteuning en aanbieders.” Het Coördinatiepunt Flex was betrokken om de openstaande diensten in te vullen, zoals dat ook gebeurt op andere momenten dat er een tekort is. Een aantal diensten is ingevuld door medewerkers uit de indirecte zorg met een agogische of verpleegkundige opleiding.

Welke hulp?

Waaruit bestond eigenlijk de hulp die collega’s uit de indirecte zorg konden bieden? “Dat zat ‘m vooral in hand- en spandiensten, zoals de was wegwerken en andere huishoudelijke werkzaamheden, bewoners in een rolstoel naar hun werk of naar huis brengen, een spelletje spelen met bewoners, helpen bij een verhuizing, enz. Het ging nadrukkelijk niet om verpleegkundige handelingen of het overnemen van diensten. Daarvoor wordt altijd personeel ingezet dat daarvoor bevoegd is.” Toch vroegen sommigen zich af of deze oplossing wel goed is voor de cliënten. Daarover zegt de werkgroep: “Voordat we de nodige acties gingen uitzetten hebben we onderzocht of er bijbehorende risico’s op voorhand te voorzien waren. Uitkomst hiervan was dat het goed is te letten op het aantal nieuwe gezichten voor de bewoners en deelnemers. Omdat dit per bewoner en groep erg wisselt hebben we het zo ingericht dat er bij het ontstaan van een match tussen vraag en aanbod altijd eerst goed met de medewerkers en waar mogelijk met de cliënten afgestemd wordt.”

Is alles gelukt?

Zijn alle vragen om ondersteuning of hulp ingewilligd? “Nee, helaas was het aantal vragen groter dan het aantal mensen dat een handje kon helpen. We gaan evalueren hoe het is verlopen en wat we hiervan kunnen leren voor een volgende keer. Misschien dat we iets moeten doen om meer mensen zover te krijgen dat ze zich ook aanbieden om mee te helpen.” Hoe dan ook, de verhalen van de mensen die deze zomer mee hebben gedaan, zijn zonder uitzondering enthousiast.

Lees hieronder de verhalen van Bas van de Moosdijk en Peter Molenkamp.

Vrijdagochtend mocht ik in het kader van “Waarom moeilijk doen als het samen kan?” in Losser meehelpen in de Kikker. Ik word om half tien ontvangen in de gymzaal door Jeroen. Ik begin maar eens met te zeggen dat ik geen zorgachtergrond heb en dus geen ervaring heb, maar Jeroen slaat er geen acht op. Rustig legt hij me uit wat zoal de activiteiten zijn die ze hier met verschillende cliënten doen.

Een van die cliënten is Nick. Nick zit in een rolstoel die helemaal op maat is gemaakt voor de vergroeiingen in zijn rug. Hij kan zich niet gecoördineerd bewegen of praten. Maar hij heeft er duidelijk zin in. Hij zwaait met zijn armen en stoot kreten uit en er verschijnt een prachtige glimlach op zijn gezicht. Met een tillift tillen we hem op het grote luchtkussen in de zaal. “Voorzichtig aan maar”, denk ik nog, maar Jeroen zegt: “Hier doen we altijd judo!” en hij pakt Nick en rolt hem over zich heen. Nick gilt het uit van plezier.

Na de judo maak ik nog kennis met een aantal andere cliënten, begeleiders en activiteiten. Mijn ingenieurshart springt op als Jeroen me een hulpmiddel laat zien dat hij samen met ergotherapeut Rik heeft ontwikkeld, waarmee cliënten zoals Nick kunnen lopen zonder dat hun rug overbelast wordt. Ze kunnen dan zelf toebewegen naar wat hun aandacht trekt. Fantastisch!

Als we terugkomen in de gymzaal zit begeleidster Babette naast een cliënt op een schommel. Hij heeft zijn hand op haar hoofd liggen. Het ziet er prettig relaxed uit. Daarna doen ze een oefening met een bal, al schommelend. Ik zeg er niets over, maar Jeroen en Babette voelen wel aan dat ze bezoek hebben van iemand die wel graag rekent aan bezettingsgraden en bedrijfsvoeringsaspecten. Allebei verzekeren ze me meerdere malen dat er normaal meer cliënten zijn, maar dat de vakantietijd is aangebroken. Maar ook met een groter aantal cliënten is dit soort voorzieningen natuurlijk duur en moeilijk exploitabel. Nick hebben we intussen in een grote schommel gelegd en ik mag hem duwen. Weer die mooie lach.

Ik ben niet blind; ik zie wat een geschenk het is voor een jongen als Nick dat een brede vent als Jeroen met hem judoot en dat een leuke meid als Babette oefeningen met hem doet. De uitdaging waar we samen voor staan is dat dit mogelijk blijft, ook in financieel moeilijke tijden. Goed leven, mooi werk, financieel gezond: Het een kan niet zonder het ander!

Met dank,

Bas van de Moosdijk, Manager vastgoed en facilitair bedrijf

Klik op het plusje voor de reactie van de afdeling Bewegen en Muziek

Hallo,

Wij zijn erg enthousiast over het genomen initiatief. Het doet ons altijd veel plezier om ons vakgebied te belichten en uit te leggen. Door het uit te leggen kunnen we laten zien welke bijdrage wij leveren aan een goed, mooi en gezond leven voor onze cliënten. Het meekijken in het primair proces is vaak erg verhelderend en zegt veel meer dan verhalen en/of verslagen. Binnen de afdeling bewegen en muziek is het bijna altijd mogelijk, indien aangekondigd, om mee te kijken. Juist om de effecten te laten zien. Bij deze willen we jullie hartelijk danken voor jullie interesse. Bas het is mooi je enthousiasme te lezen.

Met vriendelijke groet

Jeroen Rademaker

Afd. bewegen en muziek

Een tijdje geleden kreeg ik in het kader van: Waarom moeilijk doen als het samen kan? het verzoek om mee te helpen met de verhuizing van Het Klokhuis naar de Leemhorst. Afgelopen maandag was het dan zover om een dagje te helpen. Voor mij was het een heel bijzondere ervaring aangezien ik zo’n 15 jaar op de Leemhorst als begeleider heb gewerkt. Het voormalige DAC is nu grotendeels omgeturnd tot een woonruimte voor 13 bewoners. Het deel waar ‘mijn houtafdeling’ zat is nog in opbouw. Dit deel wordt gereed gemaakt voor de deelnemers van DAC de Schoolstraat. Zij zullen in september ook hun intrek doen in dit gebouw.

Er waren best veel mensen aan het helpen met verbouwen, verhuizen, klussen, monteren, opruimen of schoonmaken. Ik heb aan deze dag een Zweedse invulling kunnen gegeven. Samen met George Hudepohl ben ik aan de slag gegaan om een aantal Ikeakasten te monteren. Je kent dat wel, een mooie bouwtekening die je stap voor stap moet volgen voor het beste resultaat en dan maar hopen dat je aan het eind niets over houdt. Ik vond het een zeer leuke dag en ben blij dat ik op deze manier een klein steentje heb kunnen bijdragen. Ik wens iedereen die hier zijn intrek doet een heel plezierige tijd toe en ik ben ervan overtuigd dat dit gaat lukken.

Met vriendelijke groet,
Peter Molenkamp, Coach zeggenschap

Carla, Marian, Margareth   |   Ine  |   Els   |   Marian, Ellen

Video
Delen

Uw naam

E-mail

Naam ontvanger

E-mail adres ontvanger

Uw bericht

Verstuur

Share

E-mail

Facebook

Twitter

LinkedIn

Contact

Verstuur

Aanmelden