ONS LEVENSVERHAAL

Meta van den
Doel en dochter
Annemieke:
Samen één

Annemieke woont sinds drie jaar op
de LosserHof. Haar moeder: “Met z’n
allen proberen we ervoor te zorgen dat
ze zo’n prettig mogelijk leven heeft.”

LEES VERDER

Annemieke is vandaag goed te pas, zegt haar moeder, Meta van den Doel (59 jaar). Ze zit naast haar dochter die op bed ligt. Annemieke maakt ‘smakgeluiden’, een teken dat ze tevreden is. Hoe Annemieke zich voelt, leest moeder Meta af aan de lichaamstaal van haar dochter. Zij kan niet praten. “We voelen elkaar perfect aan. We zijn samen één.”

Sinds drie jaar verblijft Annemieke (30 jaar) op de LosserHof. Tot die tijd woonde ze thuis, in Enschede, met hulp van de ondersteuning aan huis van De Twentse Zorgcentra. Twee keer per dag kreeg familie Van den Doel hulp bij de verzorging van hun dochter, ’s morgens bij het opstaan en tussen vier uur en half acht bij het eten en het naar bed gaan.
Annemieke is haar hele leven al afhankelijk van de hulp van anderen. Ze kan niet zitten, niet zelf eten. Meteen na haar geboorte was al duidelijk dat ‘er iets mis was’ – ze was ‘fladderig’, zoals haar moeder het noemt. Toen ze anderhalf jaar oud was, wees een scan uit dat haar kleine hersenen niet volledig waren ontwikkeld. Een afwijking in de genen, werd gezegd. Haar beperkingen zijn bij geen enkel syndroom onder te brengen: “Er is geen naam voor.”

TERUG LEES VERDER

Rustige groep
Haar dochter had eerder dagbesteding bij de Akkerstaf in Enschede en kwam elke twee weken logeren op de LosserHof, bij de woongroep waar ze nu woont. Toen de logeeropvang ging verdwijnen omdat de groep een nieuwe woning zou betrekken, besloot de familie haar aan te melden voor een permanent verblijf. “Toen zaten we van, ja, de logeeropvang stopt, wat nu? Wij worden ouder. Hier heeft ze het altijd naar haar zin – ze heeft behoefte aan een rustige groep met niet al te veel prikkels. Annemieke is heel kwetsbaar.”

Een enorme stap voor de ouders? Meta: “Jawel, maar die is ons toch honderd procent meegevallen. Vanaf het begin dat ze hier woont, is het eigenlijk perfect gegaan. Het was gelijk haar plekje. Dat maakt het voor jezelf ook gemakkelijker.”

Meta van den Doel: “Vanaf dat Annemieke hier woont, is het eigenlijk perfect gegaan.”

Bezoek
Een tot twee keer per week gaat Meta op bezoek bij Annemieke. Dan ‘tuttelt’ ze met haar dochter en werkt ze tussendoor in de tuin. In het weekeinde, vaak op zondag, gaan haar man Kees en haar andere dochter, Marjolein, mee. Marjolein (27 jaar) heeft het syndroom van Down. Ook zij heeft extra zorg en begeleiding nodig. Meta: “Op de vraag waarom we twee kinderen met een beperking hebben, zullen we nooit een antwoord krijgen. Het is toeval. Je stelt je leven erop in. Je accepteert het.”

TERUG LEES VERDER

Maar het beïnvloedt wel je hele leven, beaamt ze. “Voor een baan heb je geen tijd, tenzij je thuis alles uitbesteedt. Je bent constant met de kinderen bezig, ook ’s nachts. Toen Annemieke thuis woonde, leefden we op de klok, volgens een strak, vast schema. Annemieke is gebonden aan vaste tijdstippen: eten, drinken, slapen. Nadat ze was verhuisd naar de LosserHof, was dat in het begin heel gek. Je moet een nieuw ritme vinden.”

Kriebelspelletjes
Meta wrijft ondertussen liefdevol over de armen van haar dochter, die een gebreid knuffeltje in haar hand heeft: “Ze houdt van kriebelspelletjes, van snoezelen.” Op haar bed en in de ruimte om haar heen staan bubbel- en lichtmachines, om de zintuigen te prikkelen. “Ze heeft het reuze naar haar zin hier op de groep. De begeleiding is fantastisch. Ook het team kent haar door en door. Met z’n allen proberen we ervoor te zorgen dat ze zo’n prettig mogelijk leven heeft.”

TERUG

Video
Delen

Uw naam

E-mail

Naam ontvanger

E-mail adres ontvanger

Uw bericht

Verstuur

Share

E-mail

Facebook

Twitter

LinkedIn

Contact

Verstuur

Aanmelden