Haastig zet ik de auto op de parkeerplaats. Nog net op tijd voor het bezoekuur, zie ik op het klokje van het dashboard.
De wind is guur en ik trek de kraag van mijn jas omhoog. Snel loop ik naar het grote gebouw met veel ramen. Voor de grote draaideur staat een groepje mensen te roken. Sommigen zitten in een rolstoel. Binnen let ik op de bordjes die aangeven op welke afdeling ik moet zijn.
Eerst nog naar het toilet, voel ik. De zware deur gaat moeilijk open.
Als ik de metalen hendel bij het fonteintje naar beneden beweeg, komt er een blauwe vloeistof op mijn hand. Een prikkende geur van een ontsmettingsmiddel dringt mijn neusgaten binnen.
Ik zie mezelf op een warme zaal. Een zaal met allemaal hoge bakjes op een rij. Er klinken allerlei geluiden. Hoge en lage tonen wisselen elkaar af. Gebogen kijk ik in het glazen bakje. Tussen witte lapjes ligt een piepklein mensje. Slangetjes en buisjes leiden naar het kindje toe. Een grote pleister op het neusje houdt een buisje op de plek.
Mijn buik was haar herberg. Maar ze werd geboren. Te vroeg, te klein. Ik kijk naar haar. Zwarte haartjes plakken op haar hoofdje. Haar huid is rood en doorzichtig. Witte puntjes schijnen door. Haar velletje is rimpelig alsof ze al een leven achter zich heeft. Een leven in mijn buik. Maar ze kon daar niet meer blijven.En nu ligt ze hier. Een knuffeltje ligt naast haar en lijkt heel groot. Het is een geschenk, een geschenk voor het kindje dat in een glazen kribbe ligt. Ik hoop dat ik goed voor haar kan zorgen. Dat ik voor haar een veilige herberg kan zijn.
Mijn naam is Anneke Doornbos, ik ben 54 jaar. Oorspronkelijk kom ik uit Groningen, maar ik woon al 15 jaar in Wierden. Ik heb ongeveer 10 jaar als leerkracht speciaal onderwijs gewerkt in Almelo. Daarna ben ik overgestapt naar de zorg. Sinds enkele jaren werk ik met veel plezier als ambulant begeleider voor mensen met een verstandelijke beperking.
Mijn beide kinderen zijn kort na elkaar geboren en hebben nu de leeftijd van 25 en 24 jaar. Mijn dochter kwam als eerste kind in ons gezin. Zij werd te vroeg geboren en bleek een ontwikkelingsachterstand te hebben. Onze zoon heeft een lichamelijke beperking. Beiden hebben veel meegemaakt, maar ze hebben zich ontplooid tot prachtige, volwassen jongelui. Zij wonen zelfstandig. Mijn zoon studeert en woont in Enschede. Mijn dochter werkt in Almelo en woont begeleid in Vriezenveen.
Nu onze kinderen uit huis zijn, is er voor mij een nieuwe fase aangebroken. Mijn vrije tijd besteed ik graag aan zingen in een koor, schilderen, tuinieren, fietsen, zwemmen en schrijven.
Anneke Doornbos (54) heeft een 25-jarige dochter met een verstandelijke beperking.
Merel* werkt bij dagactiviteitencentrum de Leemhorst in Almelo en woont begeleid in Vriezenveen. Anneke vertelt ieder kwartaal over haar ervaringen.
*gefingeerde naam