Mijn naam is Mirjam Geerdink en ik ben de pleegmoeder van Wijja van Engelen. Sinds juni van dit jaar is het verSTERKproces in gang gezet op haar woongroep. Ik hoop dat er na het lezen van dit artikel nog meer verwanten en vrijwilligers deel gaan nemen aan dit mooie proces.
Medio vorig jaar werd ik als verwant uitgenodigd voor een bijeenkomst waarin meer verteld werd over de nieuwe weg om te komen tot zelforganiserende teams. Ik ben er eerlijk over dat ik in eerste instantie wat sceptisch was. Naarmate de avond vorderde en mij duidelijk werd wat STERK inhoudt, werd ik enthousiast. In juni van dit jaar was het dan zo ver.
Tijdens de startbijeenkomst werd uitgelegd wat verSTERKen inhoudt en hebben verwanten, medewerkers en bewoners een klaag- en jubelmuur mogen vullen met opmerkingen over wonen, werken en financiën. Vervolgens is er een onderzoeksteam samengesteld. Dit team heeft het doel om te bekijken waar het huidige team staat. Hoe wordt er gewerkt? Wat zijn positieve punten en wat zijn zaken die veranderd kunnen worden?
Natuurlijk heb ik me aangemeld om onderdeel te mogen zijn van dit team. Voor de bewoners was deelname helaas niet mogelijk. Maar er stond voorop dat hun wensen en meningen, die op de klaag- en jubelmuur stonden, belangrijk zijn.
Een voorbeeld:
De Bastenakenstraat heeft 2 woningen en bewoners gaan regelmatig even buurten bij elkaar. Dat gebeurde weer een keer en een medewerker stuurde de bewoner niet terug maar vroeg hem waarom hij eigenlijk kwam buurten. Het antwoord was eenvoudig; hij was op zoek naar een banaan. Samen keken ze naar de fruitschaal en zagen geen bananen. De bewoner liep enigszins teleurgesteld weer terug naar zijn eigen woning maar wel met het gevoel dat hij gehoord was.
Zo zijn er nog veel voorbeelden te noemen en ik hoor en zie dat de medewerkers op een andere manier kijken naar het werk. De bewoner wordt meer gezien en er is meer plezier in het werk.
Na die vier weken konden we een presentatie geven van ons onderzoek in een tussenbijeenkomst. Bij deze locatie kwam vooral naar voren dat de medewerkers druk voelen ten aanzien van de hoeveelheid werk en de weinige tijd die er is om ook aandacht aan de bewoners te geven. Daarnaast is er de vraag wat te verstaan onder zelfregie voor bewoners. Hiermee gaan we aan de slag in augustus en september.
Voor mij betekent het deel uit te gaan maken van dit zelforganiserende team veel. Ik heb jaren geleden de dagelijkse zorg voor mijn dochter uit handen moeten geven.
Vervolgens stond ik aan de zijlijn. Deel uit maken van dit team geeft mij de kans toch weer een grotere rol te hebben in het leven van mijn dochter. Ik kan mee helpen het werk voor de medewerkers iets gemakkelijker te maken, zorgen te delen en samen te zoeken naar oplossingen. Er was en is een open communicatie tussen alle betrokkenen en ik denk dat dat een voorwaarde is om dit proces te laten slagen. Ik zeg: samen staan we STERK!